Forum

Sinds de pandemie wandelen we zowat elke dag. Beernem is op dat gebied een wandelparadijs. We wonen op een viertal km van het Bulskampveld, maar ook dichterbij zitten we al na enkele minuten in het groen. Neem nu het kanaal van Gent naar Brugge. Daarvan hebben de oevers geen geheimen meer voor ons. Ik merkte de knikkende knieën voor het eerst op toen de boom nog geen bladeren had. Het was toen 15 maart en behoorlijk koud. Ik bewonderde het vermogen van de boom om zich op het steile talud overeind te houden en het zelfs te presteren om na de aanvankelijke knieval, toch fiks rechtop te staan en zo loodrecht door te groeien. En er waren er nog. Sommigen deden eer wat langer over (letterlijk én figuurlijk) maar uiteindelijk kozen ze allemaal voor de loodrechte positie. Ook aan de andere kant naar Brugge toe, in het natuurdomein vond ik een prachtig exemplaar. Kijk zelf maar en bewonder dat fantastische bochtenwerk. Deze eik kwam uit een vertikaal gat tevoorschijn en slaagde er toch nog in om kaarsrecht naar omhoog te groeien. Chapeau! Onlangs wilde ik die eerste stam wel eens terugzien. Ik wist niet welke boom het was en moest dus wachten op zijn groene bladerdak om zijn soort te kennen. Ik had het kunnen weten: het was een ESDOORN, een niet-inheemse boomsoort die zich overal kan settelen. En we ontdekten er nog. Wat te denken van dit leuk triootje bijvoorbeeld? Zo zie je maar. Bomen vinden een knieval maken helemaal niet vernederend. Ze hanteren het principe: LIEVER BUIGEN DAN BARSTEN!

Het begon toen de kinderen nog in de lagere school zaten en we tijdens de grote vakantie met de auto naar het Bulskampveld reden. Terwijl de kinderen ravotten, zat ik meestal te lezen, maar ik moet ook in het bos rondgewandeld hebben, want op een dag vond ik hem: mijn boom. Hij is niet perfect, helemaal niet. Hij staat wat schuin en zijn stam is verdraaid, maar dat komt omdat hij op een soort richel staat. Het is zijn verweer tegen omvallen. Maar zijn takken spreidt hij naar alle kanten uit, ja, die vrijheid heeft hij wel. Tegen mijn oudste dochter zei ik toen: 'Weet je, ik heb een boom in het bos.' 'Hu, mama', antwoordde ze, 'een boom! Die van jou is?' Ik knikte met volle overtuiging. 'En waarom is die van jou?' wilde ze toen toch weten. 'wel, gewoon, omdat ik er meer van hou dan alle andere mensen.' Ondertussen weten ook de kleinkinderen van het bestaan van mijn boom af. Telkens ik naar het Bulskampveld ga, passeer ik hem. Ik groet hem dan en soms wijk ik af van het pad en moet eventjes zijn stam aanraken. MIJN BOOM... al meer dan veertig jaar. Ergens voelt het als een troost dat als ik er niet meer ben, hij er nog altijd zal zijn, majestueus en imposant.

Een vriendin vroeg me om mee te gaan bosbaden. Daar had ik nog nooit van gehoord, maar deze vriendin kent me goed en weet wat ik graag doe dus ik ging mee. Wij kwamen samen bij iemand thuis en zijn van daar vertrokken naar het bosje in Schilde. Het was in de maand november dus best nog koud maar droog. We hebben daar echt enorm van genoten, van die stilte, dat luisteren naar de vogels, dat kijken naar details die je anders gewoon voorbij loopt.... Het was even ont-moeten en tot jezelf komen. Dat deed zo een deugd dat was echt leuk. Ook maakten we er kennis met De Viking een personage dat me nu nog bijgebleven is. later hoorde ik dat ze zijn bouwsel in brand staken en dat vind ik zeer erg, dat was zo supermooi gemaakt. Bosbaden is een echte aanrader, moet je echt eens uitproberen...